Ciao Italia!

’s Morgens doorkruisen we de Alpen via verschillende passen: de Télégraphe naar boven tot in Valloire en dan de Galibier naar beneden. Halverwege de afdaling stoppen we even voor een koffie en genieten we van de passerende moto’s en oldtimers. In Briançon nemen we de autostrade en cruisen dan door tot net over de Italiaanse grens. Vanaf Asti rijden we binnendoor: geen autostrade meer, maar tijd om te genieten.We doorkruisen het gebergte van Ligurië en Piemonte, met als bestemming de Middellandse Zee. Vanuit de bergen zie je het klimaat en de vegetatie veranderen, van een vrij open, Toscaans aanvoelend landschap naar een echt gesloten bos in Ligurië. Op een bepaald moment kom je dan op een open plek waar je in de verte de Middellandse Zee ontwaart. Fantastisch mooi, en toch ook altijd speciaal en zelfs een beetje aandoenlijk als je voor het eerst de zee ziet.

Wanneer we uiteindelijk door de typische Piemontese wijngaarden de zee bereiken, is het al vrij laat. Onze maag begint te grommen en we willen snel iets vinden om te slapen. Park4night levert echter niks op, en dus rijden we gewoon naar de eerste camping die we tegenkomen. Maar dat blijkt, zonder overdrijven, de lelijkste plek waar we ooit gestaan hebben. De brug van Genua loopt letterlijk bijna boven de camping, langs de ene kant is een drukke baan en langs de achterkant dendert regelmatig een trein voorbij. Kortom, niet echt een succesformule voor een goede nachtrust. We zijn het dan ook met elkaar eens: vanaf nu geen campings meer, tenzij we zeker weten dat het de moeite is.Onze camping ligt een beetje buiten Arenzano, maar … we hebben onze mountainbikes bij. We fietsen naar het centrum, zonder parkeerperikelen. Zo langs het water, met de ondergaande zon boven de zee en de rotsachtige kust van Ligurië, da’s best wel een mooi plaatje. Arenzano is echt een toeristisch stadje, met een gezellige drukte en die typische kustsfeer. Onze pizza is redelijk, maar het ijsje achteraf (het eerste van deze reis) is ronduit zalig. Wat ons een instant Italië- en vakantiegevoel bezorgt.

We passeren verschillende campings die niet aan onze verwachtingen voldoen en vinden uiteindelijk via park4night een slaapplaats in Casarze Ligure. We nemen een klein afslagje, volgen een smal grindpad, en wanneer we boven op de berg aankomen staat daar een bestelwagen van de gemeente Sint-Niklaas, compleet met zwaailichten en rood-witte striping, met een lege tent ernaast. Bizar! Nadat we ons geïnstalleerd hebben, gaat Bart de buurt verkennen. Even later komt hij terug met drie alternatieve jonge kerels van de kanten van Brussel, op roadtrip langs verschillende muziekfestivals in Europa. Een van die gasten had die bestelwagen van binnen helemaal omgebouwd tot een cosy camper. We drinken er samen eentje, waarna die gasten vertrekken naar hun volgende bestemming.Niet veel later arriveert de volgende California, een Zwitsers koppeltje met de California van de ouders. En kort daarna komt er een Opel Vivaro met een Frans koppel de berg op gereden. Heel vreemd allemaal … plots staan daar drie campers op een godverlaten plek die je niet kan zien vanop de gewone weg. We halen ons tafeltje boven, steken de wegwerp-barbecue aan en bakken ook het vlees van het jonge koppel. Om dan met drie op een rij naar de zee te kijken, naar de ondergaande zon, met een lampje van de Decathlon. Heel desolaat, en net daardoor enorm sfeervol.Om 22u30 rijdt er plots een wagen met zwaailichten de berg op. De politie die ons komt wegjagen, denken we, maar het zijn gewoon die drie Brusselaars die het uiteindelijk toch wijs vonden om terug te komen en daar te slapen. We drinken nog gezellig iets samen met heel die bende en krijgen een rondleiding in de andere campers. Allemaal hebben ze hun camper wel op een of andere manier verbouwd of heringericht, en daar zijn ze behoorlijk trots op. Op een bepaald moment vraagt Bart of ze die van ons ook eens willen zien? Maar ik lach “Bart, doe eens normaal, da’s gewoon de originele California.”